اشعار

در کـنـار شریـعـه غـوغـا شـد            سر یک تن بـبـیـن که بلوا شد

قمری بود و شد خسوف از خون            چـقَـدَر این خـسـوف زیـبـا شد

بیرون نکش از جای خودش تیغ دو دم را            عـباس فـقـط باش و نگـهـدار عـلـم را

ای پشت و پناه هـمه برگرد به خـیـمه            برگرد و نکن خون به جگر اهل حرم را

گریـه كردم، مُـطَـهّـرم كـردند            پـاكْ مـانـنـد ســاغــرم كـردنـد

اســم تـو آمــد و دلــم پَـــر زد            بـه گـمـانــم كــبـوتـرم كـردنـد

عـلمدار و یل و سقا ابوالفضل            سـلام الله عـلیک یا ابوالفـضل

شدی نائل عزیز من از امروز            تو به فرزندی زهرا ابوالفضل

این جوان کیست که در قبضه او طوفان است           آسـمـان زیر سُم مـرکب او حـیران است

پـنجـه در پـنجـهٔ آتـش فـکـنـد گـاه نـبـرد           دشت از هیبت این واقعه سرگردان است

رفتیّ و این ماجـرا را تا فصل آخر ندیدی           عـبّاس من! دیدی امّا مانند خواهـر ندیـدی

آن صورت مهربان را، محبوب هر دو جهان را           وقتی غریبانه می‌رفت بی‌یار و یاور ندیدی

چه اشراقی دل از این لحظه‌های ناب می‌خواهد؟           چه شوری سینه از این اشک چون سیلاب می‌خواهد؟

من از این سیر آفاقی دو چندان می‌شوم بی‌دل           که چشمی منتظر در خیمه از من آب می‌خواهد

کـنار پیکـر خود الـتهاب را حس کرد            حـضور شعـله‌ورِ آفـتاب را حس کرد

هنوز نبضِ نگـاهش سرِ تـپیدن داشت            که گرمیِ نفسِ هم رکاب را حس کرد

وقتی رَجَز می‌خوانْد میدان زیر و رو شد            کـوفـیِ تــرسـو بـاز هـم بـی‌آبـرو شـد

لـرزیـد مـیـدان زیـرِ پـاهایِ عـلـمـدار            صِفـِّیْن با تکـبیرِ حـیـدر رو به رو شد

با منِ تشنه لب اِی مشک وفـاداری کن            دلِ اهل حرم این جاست تو دلداری کن

هـمـره آبِ درونت بـه زمـین می‌ریـزد            آبـرویـم بـه بـر یــار، خــریــداری کـن

ذکــرِ لا حــول و لا قـــوه الا بـا الـلـه            می‌کـنـد بـدرقـۀ راهـت ابـا عــبـدالـلـه

تـو امــیــدِ حــرمِ فـاطـمــیــونـی آری            هـمۀ عـشقِ مـنـی بایـد عَـلـَم بـرداری

آب از دست تو سقا به خدا حیران است           مشک و تیر و علمت تا به ابد گریان است

تک یـل حـیـدری و بر تو بـنـازد زیـنب           با نگه صف شکنی کین طرق شیران است

ساقی تشنه لبان گو چه شده ساغـر تو            اینهمه تیر چرا مانـده به دور و بر تو

تیـرهای هـمۀ حـرمله‌ها خـرج تو شد            شـده انـدازۀ قــاسـم هــمـۀ پـیـکـر تـو

اگر شبی ز جـمالـش نـقاب بـردارد            فـلـك نگـاه خـود از آفـتـاب بـردارد

اگر كه قطره‌ای از آب مشك او برسد            خـدا ز اهـل جـهـنـم عـذاب بـردارد

ای سید مـظلـومان داد از غـم سـقـایی            افتاده ز کف پرچم، وقت است که باز آیی

فرق من و تو ای شاه از خاک بود تا ماه            من نوکر زهـرایم،  تو زادۀ زهـرایی

دریــا دل سـپــاه مــحــرم بـلـنـد شــو            باب الـحـوائـج هـمـه عـالـم بـلـنـد شو

ای تکیه گاه خـیـمۀ خـواهـر بلـند شو            ای کـاشـف الکـروب بـرادر بلـند شو

پخش سبک ۱                                ( به سبک: عـلیِّ اکبـرِ مـن )

بـــرادر جـــان بـــرادر            گــل زهــرای اطـهــر(۲)

دمی بـنگـر؛ عـطش دیگـر، زده آذر، چنین بر قـلب طفـلان

دستی از معجزه سرشار تویی یا عباس            قـمـر حـیـدر کــرّار تـویـی یـا عـباس

به همان نهر که طوف تو نموده است قسم            کـعـبـۀ گـنـبـد دوّار تـویـی یـا عـبـاس

هرکس که دلش خواست ببیند عظمت را            بـایـد برود تا که بـبـیـند حـرمت را

الحق که خـدای ادبـت، ام بنین است            حـق خـیـر دهـد والـدۀ محترمت را

هیچ کس مانندِ عـبـاسـم مرا یـاری نکرد           هیچ کس مثل ابوفـاضل عـلمداری نکرد

دست از دست و سر و هستیِّ خود آری کشید           با مُواساتش کسی اینگونه دینداری نکرد